تاریخچه

اولین پرینتر سه بعدی در سال 1987 توسط چاک هال بنیانگذار سیستم های سه بعدی توسعه داده شد. این پرینتر ها اولین بار به صورت عمده برای نمونه سازی سریع مورد استفاده قرار گرفتند و امروزه عمدتاً به طور مستقیم برای چاپ قطعات محصولات و بالا بردن سرعت چرخه تولید مورد استفاده قرار می گیرد. این چاپگرها برای استفاده های شخصی نیز مفید هستند. چاپگرهای سه بعدی و یا تولید افزایشی فرایندی است که در آن مواد به صورت لایه به لایه از مدل های سه بعدی به نمونه مورد نظر تبدیل می شود.   
در صورتی که این روش کاملا با روش سنتی در تضاد است، در روش سنتی فرایند تولید کاهشی را داریم به این صورت که این فرآیند از حذف یک قطعه بزرگ از مواد انتخابی تشکیل می شود. و اصطلاح چاپ سه بعدی برای این منظور به کار می رود که کاملا مترادف و سازگار با تولید افزایشی بوده و چون در این روش اشکال پیچیده هستند و ساختار آنها را نمی توان به راحتی با استفاده از ماشینکاری سنتی طراحی کرد، از این روش استفاده می شود. به طور کلی هفت فناوری تولید افزایشی اولیه وجود دارد که هر کدام از آنها با مواد اولیه مختلفی از جمله پلاستیک یا فلز ساخته می شود.  
با گذشت زمان چندین فناوری تولید افزایشی جدید توسعه یافت که در همه فناوری ها مواد اولیه مختلفی مورد استفاده قرار گرفت، همچنین پروفیل هایی با هزینه های مختلف برای استفاده در صنایع مختلف به وجود آمد (به عنوان مثال پودر همجوشی تخت) برای اولین بار در سال 1992 به وجود آمد در حالی که ریخته گری یعنی همان تولید پوسته چسب (جهش به سمت چسب) یک سال بعد از آن روی کار آمد. در این سال با استفاده از مواد فرایند جهشی نقطه عطفی در صنعت سیستم های سه بعدی به وجود آمد. در این سال بازار جهانی تولید افزایشی برای محصولات و خدمات تولید به 400 میلیون دلار رسید.
 
امکان‌سنجی و ایده پردازی پرینت‌های سه بعدی برای بار اول در سال ۱۹۵۰ به ذهن دانشمندان راه یافت. طرح اولیهٔ پرینترهای سه بعدی در دهه هشتاد با نام "Rapid Prototyping" ارائه و اولین نمونه از آن توسط چارز هال ساخته و به نام این دانشمند ثبت شد. اما پرینترهای سه بعدی حال حاضر برای اولین بار با روش SLA درسال ۱۹۸۶ ساخته و دوسال بعد وارد بازار شدند.